Ingezonden door: Bert Schimmel.
Toen zo rond 1952-1953 de stroom noordelingen op gang kwam, introduceerden ze met oud en nieuw het carbid schieten in Papendrecht, -( hebben we toch nog wat bijgedragen aan de beschaving hier)- in het noorden maar ook in het oosten van Nederland was dat al heel lang een traditie, volwassenen deden het met melkbussen, iets wat levensgevaarlijk was, tegenwoordig wordt de melkbus afgesloten met een plastic bal, maar in die tijd deed men het originele deksel er op, daarbij vielen regelmatig doden, omdat ze geraakt werden door het wegvliegende deksel.
Als kind deed je het met een verf of stroopblik, in de bodem werd in het midden een gaatje gemaakt, je deed er een blokje carbid in, en vervolgens spuugde je op dat blokje carbid waardoor het gas vrij kwam, deksel erop die je even met je klomp aanstampte, je legde het blik op zijn kant, klomp erop, een lucifer bij het gaatje, en dan was het bam !, het ging ook wel eens mis, dan kwam er een steekvlammetje uit dat gaatje, en liep je met een verbrande duim, maar ach dat hoorde er gewoon bij.
Ik was een jaar of 6 a 7 toen mijn moeder mij leerde hoe je moest carbid schieten, carbid kocht je bij de dorpssmid, die brandde het en het werd geleverd in brokken, carbid werd gebruikt in bijvoorbeeld carbidlampen, en wordt ook met snij en lasbranders in combinatie met zuurstof gebruikt, tegenwoordig zit het carbidgas, acetyleen genaamd in flessen, maar in die tijd hadden bedrijven vaak een eigen installatie om acetyleengas te maken, in Papendrecht had onder andere scheepswerf schram aan de Hogendijk er een, er werkten een aantal noordelingen bij schram, en zo kwamen we aan carbid.
De politie was er niet blij mee, en maakte jacht op de jongens die aan het carbid schieten waren, zo ook agent pauwe, voor alle duidelijkheid, ik heb het voorval niet zelf meegemaakt, maar het verhaal ging als een lopend vuurtje door het dorp, een aantal jongens waren in een weiland, vermoedelijk langs de veerweg met carbidbussen aan het knallen, agent pauwe kwam aanrijden op zijn fiets en riep de jongens bij zich, maar die gingen er vandoor, pauwe besloot er achteraan te gaan, maar tussen hem en het weiland was een sloot waar hij over wou springen, waarschijnlijk waren zijn ogen iets beter dan zijn benen, en je raad het al, hij sprong in de sloot, iedereen die wel eens slootje heeft gesprongen, weet dat als het misgaat, je gelijk bijna tot aan je knieën in de stinkende blubber staat, ik neem aan dat die jongens zich bescheurd hebben van het lachen.
Toen ik het verhaal hoorde, ben ik even naar zijn huis gelopen, hij woonde praktisch recht tegenover mijn ouderlijke woning, en inderdaad zijn uniform hing aan de waslijn.
Copyright en eventuele opmerkingen of aanvullingen op dit verhaal bertschimmel@hotmail.com