Ingezonden door: Piet de Koning.
De nacht van 31 januari op 1 februari 1953, ik lag met bronchitis op bed, het was noodweer, zeer zware storm uit het noordwesten. Die stormwind stond pal op de dijk te beuken, het water werd zo hoog opgezwiept dat het zelfs over de dijk liep, en de binnenkant afkalfde, het kwam steeds hoger te staan en uiteindelijk gebeurde waarvoor gevreesd werd, de dijk brak door en het water stortte de Alblasserwaard in, paniek dus! Ik weet nog dat er een kind van arie kraal verdronken is, zij woonden vlak bij de dijkdoorbraak ( opmerking b c b : ter hoogte waar nu de da costastraat is) en hadden daar een klein boerenbedrijf.
Mijn verloofde uit Bleskensgraaf was die zaterdag na melkenstijd nog naar Papendrecht gekomen op de fiets, dat was even schrikken, bij haar thuis hadden ze een veehoudersbedrijf, en de Alblasserwaard liep vol water, al het vee moest worden geëvacueerd naar hogere plekken en naar de lekdijk in de omliggende dorpen waar het droog was en droog bleef. Er werden honderden koeien overal naar toe gebracht, lopend en met veewagens uit het land naar verschillende boeren, ook stonden er koeien in de kerk in de dorpen aan de lek, en zelfs bij de Linge in Leerdam en omgeving, het duurde vrij lang voor alles onder water stond.
De wegen stonden onder water, je kon nergens komen of je moest een auto hebben, of met iemand meerijden, mijn verloofde heeft wel een traantje gelaten, toen de polder volliep met dat noodweer, haar ouders waren al niet zo jong meer, en zij wist helemaal niet hoe thuis de toestand was, ik weet nog wel dat het water bij ons zondags al in de achtertuin stond, bij veel mensen stond het water binnen, enkele dagen na de dijkbreuk was het 1 watervlakte zover je kon kijken
Er werd met man en macht gewerkt om het gat te dichten, we hadden geluk dat we al het materiaal dicht bij huis hadden, er was grind, zand, en kranen, en er waren vrachtauto's, toen ik weer beter was heb ik samen met vele honderden papendrechters veel zakken zand gevuld. Toen de dijk dicht was werden er volop pompen geplaatst om de polder leeg te pompen, het water zakte toen gestadig, en de boeren konden de koeien weer terug halen, maar waar ze stonden ? Dat was nog een hele uitzoekerij.
Ik ben met een zwager van mijn verloofde op de motorfiets naar de plaatsen gereden waar we bericht van hadden dat hun koeien daar waren, we kwamen in plaatsen als Lopik, Vianen en Dalfsen bij Leerdam, uiteindelijk zijn de koeien allemaal gevonden door de eigenaar via het oormerk en de schetsen, als een kalf geboren werd, was je verplicht een schets van het kalf te maken, waarop de lijnen van de vlekken duidelijk zichtbaar waren, het is dus een basistekening van een koe.
Als ik me goed herinner was het in maart dat de polder droger werd, maar er werd nog steeds gepompt omdat het land door en door nat was, in maart kan het flink drogen met zon en wind, de boeren en instanties waren nog bang voor een slecht jaar voor de boeren omdat het land zo lang onder water had gestaan, maar het kwam allemaal positief uit er was een geweldige grasgroei omdat er zoveel slib achterbleef op het weiland. Ik weet nog dat het water in de polder stond bij opa dekker, hij had 1 hectare grasland, dat noemden wij de hoogt, dat stuk lag hoger dan de weilanden erom heen, we zagen vanuit ons huis wel 70 hazen die daar overleefden, ze mochten niet afgeschoten worden.
Ik ben in augustus 1953 op het bedrijf van de ouders van mijn verloofde in Bleskensgraaf gaan werken, haar vader kreeg aderverkalking vandaar dat ik gevraagd werd, we hadden natuurlijk aparte slaapkamers, daar moet je nu eens mee aankomen, ik ben daar geweest tot en met oktober, in november en december werkte ik bij andere boeren en in de winkel in Papendrecht, ik ging in het weekend iedere dag heen en weer naar Bleskensgraaf, de relatie is kort daarna uitgegaan, je moet wel eens overrekenen in je leven, het heeft veel verdriet gekost.
Uit het boek : Vaders herinneringen. (Piet de koning / annemariedekoning@yahoo.com)